IN MEMORIAM

Agnes Kerstens (Zr. André de Crête)

 

Omringd door medezusters, familie en kennissen hebben we op 3 april 2008 afscheid genomen van Zr. Agnes in het woon en zorgcentrum Molenweide in Boxtel. Daarna werd zij begraven op de begraafplaats Munsel te Boxtel, waar zij rust temidden van haar medezusters.
Tijdens de uitvaartdienst werd haar missionarisleven door Jeanne Simons als volgt verwoord:

 

EERSTE LEVENSJAREN EN INTREDE BIJ DE WITTE ZUSTERS

 

Zuster Agnes was geboren in 1912 als oudste in een gezin van 10 kinderen: zeven meisjes en drie jongens. Een broer priester in Duitsland, een broer in Roermond, een zus Karmelietes, en een zus in Belgie zijn nog in leven.

 

Haar vader André Kerstens, was timmerman en meubelmaker. Moeder had een zaak om wat bij te verdienen. Er was hulp in de huishouding toen de kinderen klein waren. Toch moest Agnes al op jeugdige leeftijd helpen want haar moeder leed aan een hartkwaal. Agnes trok veel op met de broers en zusjes en het is onnodig te zeggen: ze speelde ook de “baas” over hen, in de goede zin van het woord.

 

Toen ze 16 jaar was, was haar moeder in verwachting van haar jongste zusje. Op een avond werd moeder met spoed naar het ziekenhuis gebracht met ernstige complicaties in verband met de bevalling. Toen Vader terug kwam van het ziekenhuis had hij tranen in de ogen en hij zei tegen haar: moeder zal wel niet meer thuis komen, het is heel erg met haar…

 

Dit had Agnes erg aangegrepen en in haar eerste opwelling was ze bereid haar leven te geven, als moeder maar bij vader en de kinderen kon blijven. Gelukkig liep alles goed af.

 

In 1938 trad Agnes in bij de Missiezusters van O.L.Vrouw van Afrika ofwel Witte Zusters en 2 mei 1942 legde ze haar eerste gelofte af en kreeg ze de naam André de Crête.

 

Ze volgde de opleiding voor verpleegster van 1942 tot 1945 in het ziekenhuis in Duinendaal te Boxtel dat onder leiding stond van de zusters J.M.J.

 

NOORD  AFRIKA, GUINEE EN BURKINA

 

Daarna vertrok ze naar Noord-Afrika waar ze werkte in ziekenhuizen in Biskra, Laghouat en Djelfa.

De leefwijze was er Frans georiënteerd en in het grote ziekenhuis waar ze werkte was er een eerste klas afdeling voor Europeanen en rijke Arabieren. Met medezusters trok ze ook de dorpen in om mensen ter plaatse te verplegen.

 

In 1953 kreeg ze haar benoeming voor Nzérékoré in Guinee, West-Afrika waar ze werkte in een regeringsziekenhuis. Agnes had veel kennis over de mensen aldaar en hun gebruiken b.v over de verschillend stammen en talen, gebruiken rond het huwelijk, de taakverdeling tussen mannen en vrouwen bij het werk.

 

 

Van 1961 werd de situatie voor buitenlandse missionarissen in Guinee steeds moeilijker.  De Bisschop, Mgr. Maillat  (Witte Pater), had hierin voorzien en bevorderde sterk de opleiding van catechisten. Ook werden Afrikaanse Priesters van elders ingeschakeld.

De communistische invloed werd steeds sterker en in 1967 werd Agnes samen met andere missionarissen Guinee uitgewezen.

 

Dit kwam hard aan voor Agnes. Niettemin nam ze de draad weer op en kort daarna vertrok ze naar Bobo Dioulasso in Opper-Volta, het tegenwoordige Burkina-Faso waar ze óók weer werkzaam was in de verpleging. Ze was daar aardig goed ingeburgerd (zonder een inburgeringcursus…!) Ze was dichtbij de mensen, en die ervaring heeft haar veel geleerd over ziekten en medicijnen, de invloed van wonderdokters en ook door haar omgang met Afrikaanse Zusters en verpleegsters, heeft ze veel geleerd wat goed van pas kwam in haar werk als verpleegster.

 

TERUG NAAR NEDERLAND

 

In 1975 heeft ze Afrika ingeruild voor de medische zorg aan onze zieke zusters in Sterksel. Dat heeft ze met hart en ziel gedaan. In 1980 was er een korte onderbreking in Den Bosch en Biezenmortel en daarna keerde zij weer terug naar Sterksel voor de ziekenzorg.

 

In 1984 boden de Zusters Kanunnikessen van de Heilige Augustinus, vijf kamers in hun klooster “Alix le Clerc” in Vught aan. De vijf zusters, waarvan Agnes ook deel uit maakte, hebben daar een communiteit gevormd. Het waren gelukkige jaren voor haar. Ze kon haar “hobby” (schilderen) ontwikkelen. Ze schilderde mooie kaarten en kleedjes die ze cadeau gaf bij bijzondere gelegenheden. Maar ook vergat ze Afrika niet en verkocht ze kaarten om zo een bijdrage te leveren voor de “missie” en het apostolaat voor de minst bedeelden.

De ijver voor de missie in Afrika was altijd aanwezig, alsook het gebed.

 

Ze is ook een tijdje ingeschakeld geweest bij de S.O.S. gebedslijn in Eindhoven. “Ora et Labora”, bid en werk waren in haar hart geschreven en een diep geloof heeft haar altijd staande gehouden ook als het moeilijk was.

Ze heeft ook in alle oprechtheid erkend dat haar “ongeduldig karakter” bij het ouder worden niet afnam, integendeel. Ze betreurde dat maar van de andere kant kon ze heel dankbaar zijn en dat maakte alles weer goed.

 

In 1992 maakte ze deel uit van een communiteit van Witte zusters in Reuver waar ze samen woonde met de zusters Dominicanessen.

Na 8 jaar kwam ze in augustus 2001 in het woon-zorgcentrum Molenweide in Boxtel. Daar heeft haar laatste jaren doorgebracht, heel actief in het begin. Het laatste jaar moest ze steeds meer loslaten, wat niet vanzelfsprekend ging.

 

Op 29 maart is ze in alle rust overleden en in geloof weten we dat ze nu is opgenomen in de Vreugde en Vrede van de Heer.

 

DANKBETUIGING

 

Een speciaal woord van dank voor het verzorgend personeel van Molenweide, de familie en medezusters voor al hun goede zorgen voor Agnes.

 

Agnes, wij gaan je nu uitgeleiden met een dankbaar hart voor alles wat je betekend hebt voor zoveel mensen in Afrika en voor onze Congregatie.

                                              

 

Agnes, bedankt voor wie je was.

 

                                                               Rust in vrede!